Duizenden hoefsporen in de sneeuw...
Ik trek de rits van mijn tentje open, ijskoude vrieslucht rolt naar binnen. Als ik mijn hoofd door het tentzeil steek, zie ik de tent waar mijn vrouw met de kinderen in slapen. Als moeilijke, onrustige slaper geef ik er tijdens wintertrektochten sowieso de voorkeur aan om de vriesnacht alleen door te brengen, om de rest van het gezin niet teveel wakker te houden. Achter onze tenten prijkt de machtige helagsfjäll...
HELAGS MET DANSEND NOORDERLICHT...
De matige wind jaagt de stuifsneeuw op. Ondanks het feit dat het begin april is, geeft het toch een diep winters, bijna arctisch beeld. Dag twee van onze wintertocht kan beginnen. Gisterenavond genoten we van een heerlijk avondmaal in het Helags fjällstation, het berghotel aan de voet van Zwedens meest zuidelijke gletsjer. Als gangmaker van deze wintertrekking vond ik het belangrijk om iedereen van het gezin een culinaire boost te geven na de eerste dagetappe van deze trekking. Van een warm en gezellig fjällstation, met uitmuntende Zweedse gastronomie, naar een koude tent, psychologisch kan het wel tellen. Het maakte in elk geval dat we door velen in het fjällstation meteen als ‘de dappere Belgen’ werden omschreven, toch ook niet slecht om dat als visitekaartje achter te laten. Jubelend van vreugde danste vervolgens het noorderlicht boven de tent, alsof het ons wou bedanken omdat we buiten sliepen en niet voor de luxe van het berghotel hadden gekozen...
INPAKKEN EN WEGWEZEN...
Thermossen, gevuld met warm water afkomstig van gesmolten sneeuw, worden aangesproken. Spontaan komt dan de zin ‘keep the hot drinks coming…’ in me op. Ik las deze ondertussen legendarisch geworden zin in één van de vele winterkampeerhandboeken die ik jaren daarvoor raadpleegde om me gedegen voor te bereiden op dit soort van avonturen. Ik kan het niet laten mijn eigen kroost er regelmatig mee te bestoken. Het is onderdeel van de overlevering. De tenten worden afgebroken, de pulka’s worden geladen en een kleine ontbijtsnack zorgen ervoor dat we snel op pad zijn...
OP PAD MET KAART EN GPS...
In beweging komen is immers het beste om komaf te maken met koude voeten en tenen. Met het massief van Sylarna recht voor ons in het vizier buigen we oostwaarts. We verlaten de typisch gemarkeerde winterpaden met rode kruisen en steken door via kaart en gps. Vanavond wensen we de tenten te zetten in de buurt van een primitief schuilhutje. Met de kinderen erbij, tracht ik altijd een back-up te voorzien mocht er zich een acuut probleem voordoen. In schuilhutjes een nood-houtvoorraad kunnen aanspreken en opwarmen mocht het in extreme omstandigheden écht nodig zijn, is een geruststellende gedachte, zeker in familieverband...
INTENSE GEZINSMOMENTEN...
De wind is ondertussen wat geluwd en door de harde, quasi verglaasde sneeuwbodem glijden de kilometers onder de backcountry ski’s vlot en comfortabel voorbij. April betekent ook doorgaans wat minder extreme dagen met hogedrukweer. Dat is vandaag niet anders. Ik geniet intens. Je eigen vrouw en kinderen, voorzien van een trekslede of rugzak door dit landschap zien bewegen, het doet me wat. Kleinschalig zijn we ooit begonnen met sneeuwrakettentochtjes of winterwandelingen in de middelgebergten van Europa en nu zijn we toe aan onze derde wintertrekking op Zweedse bodem...
EEN VERRASSING OP DE BERGFLANK...
Het is tijd voor de lunch. Enkele crackers, wat rozijnen en voldoende vocht. Droge lucht droogt het lichaam snel uit, dus drinken en nog eens drinken is de boodschap tijdens dit soort tochten. De setting om te lunchen is in elk geval perfect, enkele diep bevroren en ondergesneeuwde meertjes geflankeerd door hoog uittorende, doch zacht rollende hellingen. En dan plots gebeurt het. Op één van de zuidelijke hellingen tekent zich eerst een bruine lijn af en daarna vormt zich een groot bruin vlak. Wat is dit? Welk spektakel begint zich hier voor onze ogen te onttrekken?
Het dringt stilaan tot ons door....
OP NAAR DE ZOMERSE GRAASGRONDEN...
Honderden rendieren draven de helling naar beneden gevolgd door nog eens honderden anderen dieren die een beetje verderop naar beneden komen. Komen ze zomaar spontaan naar beneden gedonderd? Neen, Sami op sneeuwscooters drijven de rendieren op en brengen ze schijnbaar nu al naar hun zomerse graasgronden verder noordwaarts in de bergen. We wanen ons midden in een National Geographic natuurdocumentaire....
EEN KUNSTWERK IN DE SNEEUW...
De rendieren komen steeds dichter en dichter naar ons toe. We zijn nu bijna omsingeld. Ons geluk kan niet op en de Sami zijn dankbaar dat wij zo gefixeerd blijven staan. Daardoor gedragen de rendieren zich immers perfect zoals zij dat willen en nemen de dieren plots geen andere route. Het lijkt een droom, maar het is werkelijkheid. Dit zijn beelden die bijblijven, hemels. Twintig minuten later is het schouwspel voorbij en zijn de rendieren en hun begeleiders over de andere bergkam uit het zicht verdwenen. Wat overblijft, als stille getuige, is een kunstwerk van duizenden hoefsporen in de sneeuw, schitterend...
MIJMEREND DE NACHT IN...
Minutenlang blijf ik staren naar de bergflanken. Mijmerend in gedachten hoor ik fragmenten uit een langspeelplaat met daarop het sprookje van de 'Sneeuwkoningin', prachtig verteld en ondersteund door ontroerende muziek. Ik draaide deze LP grijs in mijn kinderjaren. ‘Lopen en pas goed op het kleine meisje’ zei het roversmeisje tegen het rendier met Gerda op zijn rug. 'Het dier draafde drie dagen en drie nachten en toen waren ze in Lapland....' Onderweg zei het rendier tegen Gerda : 'Kijk, dat is mijn dierbaar noorderlicht, kijk eens hoe het gloeit'. Ik kan elke zin uit dit hoorspel 40 jaar later nog altijd opzeggen. Ook tijdens onze laatste avond in de wildernis verscheen opnieuw het noorderlicht. In de wonderlijke contouren ging ik opzoek naar silhouetten die leken op Gerda en het rendier...
MEER INFO...
Wij bereikten het Helags fjällstation vanuit zuidoostelijke richting. In bepaalde weken in de winter, zomer en herfst is het fjällstation geopend. Kamperen in de buurt is natuurlijk altijd mogelijk. Behandel deze plek en het landschap errond met respect.